İMAM SƏCCAD(ə)IN MƏDİNƏ DARVAZASI ÖNÜNDƏKİ XÜTBƏSİ

İmam Səccadın (ə) Mədinə darvazası önündəki xütbəsi

“ألْحَمْدُللهِ رَبِّ الْعالَمِينَ، اَلرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ، بارِىءِ الْخَلائِقِ أَجْمَعِينَ، أَلَّذِي بَعُدَ فَارْتَفَعَ فِي السَّمواتِ الْعُلى، وَقَرُبَ فَشَهِدَ النَّجْوى، نَحْمَدُهُ عَلى عَظائِمِ الاْمُورِ، وَفَجائِعِ الدُّهُورِ، وَأَلَمِ الْفَجائِعِ، وَمَضاضَةِ اللَّواذِعِ، وَجلِيلِ الرُّزْءِ، وَعَظِيمِ الْمَصائِبِ الْفاظِعَةِ الْكاظَّةِ الْفادِحَةِ الْجائِحَةِ.
أَيُّهَا الْقَوْمُ! إنَّ اللهَ وَلَهُ الْحَمْدُ ابْتَلانا بِمَصائِبَ جَلِيلَة، وَثُلْمَة فِي الاْسْلامِ عَظِيمَة، قُتِلَ أَبُو عَبْدِاللهِ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلامُ وَعِتْرَتُهُ، وَسُبِيَ نِساؤُهُ وَصِبْيَتُهُ، وَدارُوا بِرَأْسِهِ فِي الْبُلْدانِ مِنْ فَوْقِ عامِلِ السِّنانِ، وَهذِهِ الرَّزِيَّةُ الَّتِي لامِثْلَها رَزِيَّةٌ.
أَيُّهَا النّاسُ! فَأَىُّ رِجالات مِنْكُمْ تَسُرُّونَ بَعْدَ قَتْلِهِ؟! اَمْ أيُّ فُؤاد لا يَحْزُنُ مِنْ أَجْلِهِ؟ أَمْ أَيَّةُ عَيْن مِنْكُمْ تَحْبِسُ دَمْعَها وَتَضَنُّ عَنِ انْهِمالِها؟! فَلَقَدْ بَكَتِ السَّبْعُ الشِّدادُ لِقَتْلِهِ، وَبَكَتِ الْبِحارُ بِأَمْواجِها، وَالسَّمواتُ بِأَرْكانِها، وَالاْرْضُ بِأَرْجائِها، وَالاْشْجارُ بِأَغْصانِها، وَالْحِيتانُ وَلُجَجُ الْبِحارِ، وَالْمَلائِكَةُ الْمُقَرَّبُونَ، وَأَهْلُ السَّمواتِ أَجْمَعُونَ.
أَيُّهَا النّاسُ! أَيُّ قَلْب لا يَنْصَدِعُ لِقَتْلِهِ؟! أَمْ أَيُّ فُؤاد لا يَحِنُّ إِلَيْهِ؟! أَمْ أَيُّ سَمْع يَسْمَعُ هذِهِ الثُّلْمَةَ الَّتِي ثُلِمَتْ فِي الاْسْلامِ وَلا يُصَمُّ.
أَيُّهَا النّاسُ! أصْبَحْنا مَطْرُودِينَ مُشَرَّدِينَ مَذُودِينَ، شاسِعِينَ عَنِ الاْمْصارِ، كَأَنّا أَوْلادُ تُرْك وَكابُلَ مِنْ غَيْرِ جُرْم اجْتَرَمْناهُ، وَلا مَكْرُوه ارْتَكَبْناهُ، وَلا ثُلْمَة فِي الاْسْلامِ ثَلَمْناها، ما سَمِعْنا بِهذا فِي آبائِنَا الاْوَّلِينَ (إِنْ هَذَا إِلاَّ اخْتِلاَقٌ).[1] وَاللهِ لَوْ أَنَّ النَّبِىَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ تَقَدَّمَ إِلَيْهِمْ فِي قِتالِنا كَما تَقَدَّمَ إِلَيْهِمْ فِي الْوِصايَةِ بِنا لَمَا ازْدادُوا عَلى ما فَعَلُوا بِنا، فَاِنّا للهِ وَإِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ مِنْ مُصِيبَة ما أَعْظَمَها وَأَوْجَعَها وَأَفْجَعَها وَأَكَظَّها وَأَفْظَعَها وَأَمَرَّها وَأَفْدَحَها، فَعِنْدَاللهِ نَحْتَسِبُ فِيما أَصابَنا وَما بَلَغَ بِنا، إِنَّهُ عَزِيزٌ ذُوانْتِقام”.

“Həmd və səna aləmlərin rəbbi, bağışlayan və mehriban, cəza və mükafat gününün sahibi, bütün məxluqların yaradanı Allaha məxsusdur. Elə bir Allaha ki, (onun həqiqətini anlamaq nöqteyi-nəzərindən) bizə o qədər uzaqdır ki, sanki uca göylərdə məkan salmış və (digər tərəfdən elm və əhatəsi ilə) bizə o qədər yaxındır ki, qulağımızdakı sözləri duyan və ona şahiddir. Onu böyük hadisələrə, ruzigarın xəsarətlərinə, acı faciələrə, yandırıb-yaxan əzablara, ağır bəlalara, böyük, amansız, dağıdıcı, sındırıcı və viran qoyan müsibətlərə görə pərəstiş edirəm.
Ey camaat! Allah – həmd yalnız ona məxsusdur – bizi İslamda böyük müsibətlərlə, əvəzolunmaz xəsarətlərlə imtahan etdi. (Bəli,) Əba Əbdillah Hüseyn (ə) və ailəsi şəhadətə çatdı. Qadın və uşaqları əsir düşdü. O Həzrətin mübarək başı nizələrin ucunda şəhərlərdə gəzdirildi. Bu, misli olmayan bir müsibətdir!
Ey camaat! Onun şəhadətindən sonra kişilərinizdən hansı biri şadlanar və ya hansı qəlb ona qəmlənməz? Yaxud hansı göz ağlamaz, göz yaşı tökməz? Şübhəsiz yeddi göy möhkəm təməlləri ilə, dənizlər dalğaları ilə, səmalar sütunları ilə, yer bütün cəhət və qütbləri ilə, ağaclar budaqları ilə, balıqlar və dərin dəryalar, Allahın müqərrəb mələkləri və bütün səma əhli onun şəhadətinə ağladılar.
Ey camaat! Hansı qəlb onun şəhadətindən sarı titrəməz və ya hansı cigər onun üçün yanmaz? Yaxud hansı qulaq bu böyük və əvəzsiz hadisəni eşitdikdən sonra zədələnməz?
Ey camaat! Biz kənarlaşdırılmış, avara qalmış, qovulmuş və şəhərlərdən uzaqlaşdırılmışıq. Cinayət törətmədiyimiz, nalayiq işə bulaşmadığımız və İslama zərər vurmadığımız halda guya biz müsəlman olmayan qövmün övladlarıyıq. Əsla bu (acı) macəraları keçmişdəkilərimiz haqqında eşitməmişik. “Bu yeni və təzə bir işdir!”.
Allaha and olsun! Əgər Peyğəmbər (s) bu dəstəyə bizimlə savaşmaq əmri versəydi, necə ki, bizə görə onlara (bizi sevməyi) tövsiyə etmişdi əsla bundan artıq cinayət törədə bilməzdilər. “إنّالله وَإنّا إلَيه راجِعُون” (Həqiqətən biz Allah üçünük və Ona doğru qayıdacağıq), bu çox böyük, kədərli, acı dolu, bəyənilməz, xoşagəlməz və ağır müsibətdən.
Bizə yetişən müsibətin qarşılığında Allahdan mükafat diləyirik, şübhəsiz Allah məğlubedilməz və intiqam alandır”.
Bu xütbədən sonra iflic olmuş Suhan ibn Səsəə ibn Suhan[2] – xəstəliyindən (və İmam Hüseynə (ə) qoşulmamasından) dolayı üzrxahlıq etdi. İmam Səccad (ə) də onun üzrünü qəbul etdi. Ona öz təşəkkürünü bildirdi, atasına salam və rəhmət göndərdi.[3]

Kitabın adı: Aşura – köklər, hədəflər, baş vermiş hadisələr və nəticələr
Müəllif: Ayətullah Məkarim Şirazi, Höccətül-İslam Səid Davudi və Höccətül-İslam Mehdi Rüstəmnejad
Hazırlayan: Seyid Azər Əhmədoğlu

---

1. “Sad” surəsi, ayə 7.
2. Suhanın atası cənab Səsəə ibn Suhan Əmirəl-möminin Əlinin (ə) dəyərli səhabələrindən idi. İmam Sadiq (ə) buyurdu: “Əmirəl-möminin Əli (ə) ilə birgə olanlar arasında Səsəə ibn Suhan və Səsəənin ətrafından başqa kimsə o həzrətin (ə) haqq və mövqeyini doğru düzgün tanıyan olmadı”. Nəcaşinin nəqlinə əsasən o, həzrət Əlinin (ə) Malik Əştərə yazdığı məşhur məktubun ravilərindəndir. (Müraciət edin: “Möcəmu ricalil-hədis”, c. 10, səh. 112). Lakin Suhan ibn Səsəənin övladları barədə tərcümə və rical kitablarında – bu qeyd ediləndən başqa – bir şey tapılmayıb.
3. “Məlhuf” (Lühuf), səh. 226-230; “Biharul-ənvar”, c. 45, səh. 147-149 və Müqərrəm, “Məqtəlul-Huseyn”, səh.